Meditatie – Gedachten na een ongeluk
Meditatie-getuigenis – Novi Sad (Servië), 24 oktober 2019
Psalm 31, versen 22 en 23 – Statenvertaling.
Als we over bovenstaande Psalmtekst 31:22 nadenken, dan is toch wel grootste wonder dat we door genade God mogen leren kennen en worden gebracht in de stevige stad bij uitstek: Jezus Christus – onze gekruisigde en opgestane Heere Die regeert aan de rechterhand van de Vader.
Maar God leren kennen, beter en dieper leren kennen, is een doorgaand proces.
Een proces met up’s en down’s, als ik het zo mag zeggen.
God leert Zichzelf aan ons kennen door Zijn Woord (de Bijbel) en Geest (Die ons leidt in de Bijbel). Maar het is een leren kennen gecombineerd met de praktijk van het leven. Dat wil zeggen: in de praktijk bevinden dat het waar is wat God ons leert in Zijn Woord:
- Wie Hij is (‘Ik ben’),
- wat Hij doet,
- hoe goed Zijn instructies zijn.
- Vooral ook: hoe Hij te vertrouwen is en Zich ontfermt over Zijn kinderen.
Ja inderdaad, ‘in theorie‘ weten we uit Gods Woord: God is trouw; en daarom kan David in Psalm 31 Hem ook belijden als ‘HEERE, U God der waarheid‘, of: ‘HEERE, getrouwe God‘, vers 6 slot. Maar hij weet het ook bevindelijk, heeft het ervaren in zijn leven. Daarom luidt het hele vers 6: ‘In Uw hand beveel ik mijn geest; U hebt mij verlost, HEERE, getrouwe God!‘.
Bijzonder is dat eeuwen later de Heere Jezus dit vers toepast op Zichzelf, als Hij komt aan het einde van Zijn missie op aarde: het is het sluitstuk van Zijn lijden aan het kruis op Golgotha, waar Hij in onze plaats de straf van de hel, de ultieme God-verlatenheid, draagt.
En dan mag ik inderdaad weten, en ieder gelovige met mij, dat wij nooit meer van God verlaten zullen worden. Ja, en toch kan het in het christenleven wel eens worden ervaren wat David zegt in vers 23: ‘Ik ben afgesneden van voor Uw ogen…’
Zo reden mijn vrouw Joke en ik terug naar huis na een goede avond bij Romabroeder (post-Bijbelschool student) Petar en zijn vrouw, ondertussen woonachtig in een dorp niet al te ver van Novi Sad.
Het is dinsdag 8 oktober 2019, een uur of half elf – het is rustig op weg. Al in Novi Sad zelf, wissel ik van rijbaan. Plotsklaps lichten achter mij, direct erop een geweldige klap links achter tegen onze auto. Auto maakt beste zwieper en de ravage is compleet als we tegen een geparkeerde auto tot stilstand worden gesmakt.
En dan komt het. Mensen zeggen tegen ons: ‘dat jullie er zo goed afgekomen zijn…‘
Is zo, maar ik ervaar het anders. Direct al zie ik ‘door de bomen het bos niet’ meer. Ik bedoel: ik heb het zeurende gevoel dat ik ‘hier niet doorheen kan/zal komen’, ik heb het niet meer in de hand, te ingewikkelde situatie…
Maar zou de Heere nu geen uitkomst kunnen geven? Dat zij verre! Ja, dan toch maar, hoe wankelmoedig ook, op karakter vertrouwen op God Die ons uitnodigt en belooft: ‘Roep Mij aan in de dag van benauwdheid; Ik zal u eruit helpen en u zult Mij eren,‘ Psalm 50:15.
Ja, Gods Woord heeft de praktijk nodig om ons te leren vertrouwen en te laten groeien.
En we hadden nog wel vlak vóór het ongeluk op de avond gesproken over de Heere Jezus Die met ons is met Zijn door de Vader gekregen machtige autoriteit…
Ondertussen hebben we al (weer) Gods hulp ervaren bij de eerste stappen in de afwikkeling van het ongeval. En: op vrijdag 11 oktober kregen we maar liefst een verlenging van onze verblijfvergunning met een jaar!
En dan lees ik Psalm 31:23 en lees mijzelf in: ‘Ik zei wel in mijn haasten: Ik ben afgesneden van voor Uw ogen; dan nog hoorde U de stem mijner smekingen, als ik tot U riep!‘. Let op het ‘dan nog‘!
Uw/jullie mede-scholier in de leerschool van het geloof,
Pier Meindertsma
