Een paar weken terug werden we ingehaald door heel bijzonder wegverkeer: een paard en wagen. We reden dan ook met een slakkengangetje dicht bij de school, Miric. In deze woonwijk is rijden met paard en wagen op de gewone weg toegestaan, maar meer in Novi Sad zelf is dat ten strengste verboden.

Laatst zagen we vanaf een afstandje hoe twee politieagenten in de buurt van het centrum een man met paard en wagen aanhielden. We waren best wel bewogen met de vader en zijn zoontjes die erbij waren.

Enkele Romagezinnen zijn in het rijke bezit van een paard. Ook in Bangladesh, de meest arme Romagemeenschap, staan een paar paarden op stal. Als we op vrijdagmiddag in Bangladesh zijn voor de kerkdienst gaat Pier ook vaak even kijken in de stal en heeft dan een praatje met de eigenaar van de paarden. De mannen komen tot nu toe helaas niet in de dienst, maar zo is er toch even een leuk contact.

Kinderen worden soms met paard en wagen naar school gebracht, maar ook vaak gaat het om allerlei spullen die op deze manier worden vervoerd.

Wij genieten van deze mooie momenten die toch ook wel een wat nostalgisch gevoel geven…